Louisa Gagliardi & Yves Scherer presenteren tentoonstelling in Galerie Eva Presenhuber

Galerie Eva Presenhuber presenteert op dit moment een aantrekkelijke gezamenlijke tentoonstelling van het werk van de Zwitserse kunstenaars Louisa Gagliardi en Yves Scherer. Gagliardi'sdromerige pastiche weerspiegelt zowel de kunstenaar als de kijker en maakt gebruik van kunsthistorische referenties, zoals Francisco Goya en Leonora Carrington, die worden gecombineerd met een bewuste digitale look en feel, om commentaar te geven op de snelle versnelling van technologie in onze gevisualiseerde en gesocialiseerde werelden. Elk van haar karakterloze personages stelt de kijker in staat om zijn eigen anekdotes, persoonlijke kronieken, dromen en verliezen binnen de grenzen van de compositie te plaatsen.

Als aanvulling op de schilderijen aan de muren zijn er ook sculpturen van Yves Scherer te zien. Gemaakt van een combinatie van materialen, van polychroom aluminium en 3D-lenticulars tot roestvrij staal en digitaal printen, onderzoekt Scherer de integriteit van het bestaan. In plaats van een bepaald persoon of personage weer te geven, dient elke totemische sculptuur als een moment in een verhaal of een vluchtige emotie die bevroren is in de ruimte.

Scherer'ssculpturen onderzoeken de integriteit van het bestaan, waarin verschillende realiteiten vervaagd worden om als één geheel gepresenteerd te worden. Zijn werk is groots in omvang en middelen, maar intiem en bijna grillig van gevoel. Polychroom aluminium, 3D-lenticulars, roestvrij staal en digitaal printen bestaan ​​naast elkaar als gastheren voor een scala aan onderwerpen. Ze raken aan liefde en het spirituele, van seks tot fantasie en van persoonlijke geschiedenis tot beroemdheid.

Op de website van de galerij wordt het volgende vermeld: 'Eva Presenhuber is verheugd om nieuw werk van de Zwitserse kunstenaars Louisa Gagliardi en Yves Scherer samen te brengen. De schilderijen van Louisa Gagliardi bestaan als reflecties intern, van kunstenaar en kijker, en van de snelle versnelling van technologie in onze gevisualiseerde en gesocialiseerde werelden. Hun liminale status, zowel digitaal weergegeven beelden als fysiek confronterende objecten, spreekt evenzeer tot de hedendaagse zorgen van zelfgemedieerde persona'sals tot de composities en verhalen van de klassiekers van de kunstgeschiedenis.'

Gagliardi'swerk speelt met verwachtingen en vervult en ondermijnt deze tegelijkertijd. Haar beelden zijn bevolkt en gedrukt op dik synthetisch materiaal, glanzend aluminium en reflecterende spiegels en benadrukken het belang van het fysieke even consequent als ze teruggrijpt naar het verleden voor zijn motieven en thema s, momenten van drama die indirect worden verplaatst in haar hedendaagse mix.

In grote lijnen gaat het werk over portretten en bestaat het daarom op een lijn van het verleden die het totale heden ontmoet. Haar heruitvinding van dit genre komt op een moment dat elke camera op aarde zijn amateur-houder een professional heeft gemaakt bij de presentatie van zichzelf. Deze schilderijen passen sociale mores aan om commentaar te leveren op het nu, terwijl ze schijnbaar individuele en collectieve verdeeldheid uitwissen. Het zijn portretten van niemand specifiek en mogen daarom van iedereen zijn die de kijker zich voorstelt.

Gagliardi onderbreekt graag de waargenomen ruimte van haar werken met ideeën en beelden van heldere poelen van reflectie. Licht, de centrale compositorische kracht van de grote schilderkunst sinds Caravaggio, legt bloot en abstraheert wat wordt getoond en gezien. Met een mix van digitale compositie en kleurentheorie en fysieke toevoegingen die hun zijdeachtige oppervlakken breken en verdiepen, stralen haar schilderijen een verzamelde uitstraling uit die net zo tot het sublieme spreekt als de iPhone. Louisa Gagliardi speelt met verwachtingen, vervult en ondermijnt ze tegelijkertijd. Het zijn portretten van niemand specifiek en mogen daarom van iedereen zijn die de kijker zich voorstelt. Het is een balans tussen kracht en moedige kwetsbaarheid, waarbij ze met persona'sen open verhalen tot de curatie van zichzelf spreekt, zowel online als offline.

Het werk van Scherer confronteert de integriteit van het bestaan en de representatie van de menselijke vorm in beeld en ruimte, in een voortdurende zoektocht van kunstenaars sinds het begin. In zowel de sculpturale vorm als zijn lenticulaire werken worden verschillende realiteiten vervaagd om als één geheel te worden gepresenteerd. Ze raken aan liefde en het spirituele, van seks tot fantasie en van persoonlijke geschiedenis tot beroemdheid. Zijn werk is groots in omvang en middelen, maar intiem en bijna grillig van gevoel. Polychroom aluminium, 3D-lenticulars, roestvrij staal en digitaal printen bestaan ​​naast elkaar als gastheren voor een scala aan onderwerpen, terwijl kijkers de noties van afbeelding zelf opnieuw evalueren. Perceptie, zowel biologisch als cultureel, wordt in twijfel getrokken en ontmanteld.

Yves Scherer absorbeert verschillende invloeden, van tribale iconografie tot Meissen-porselein en westerse hedendaagse kunst, om sculpturen te creëren die griezelig en transformerend zijn. Het vermogen om populaire en kunsthistorische elementen te combineren, wordt verheven en krijgt energie: het oude Griekenland ontmoet een Finse fetisj uit de late 20e eeuw, Charles Ray komt samen met lokale kunst en emoji s, digitale productie wordt vermengd met Rodin'smodernisme. Wat het werk actueel houdt binnen de traditie van figuratieve beeldhouwkunst, is het gemak waarmee stijlfiguren en stijlen met elkaar vermengd kunnen worden. Scherer combineert eenvoudige gebaren met moeizame en zeer gedetailleerde modellen, gemaakt met behulp van verschillende gereedschappen, van eenvoudige iPhone-apps tot ultramoderne computersoftware en productieprocessen. Technologie van vandaag maakt zijn kunst mogelijk, maar het raakt toch het universele.

De kleine liefdesverhalen die elk werk vertelt, verbinden de werken die hier worden gepresenteerd. Realisme wordt gebruikt als middel om een doel te bereiken en figuren bestaan vaak buiten hun oorspronkelijke schaal of kleur. De natuur wordt gebogen om een breder scala aan emoties mogelijk te maken. In Scherers uitbreiding van de sculpturale taal wordt de versmelting van figuur en fictie geconfronteerd. Elk werk vormt een moment in een verhaal of een bepaalde emotie die in de ruimte is bevroren, in plaats van een personage, persoon of type. De griezeligheid van kunst die flirt met het echte, bij afwezigheid opvechtend tegen de warmte van een zacht gebaar. De kat wordt geaaid, de jongen verzamelt bloemen voor een geliefde en de grote vrouwelijke figuur wordt omringd door zwevende harten. Scherer gebruikt de fysieke wereld om constellaties van gebeurtenissen en onbekende verhalen in statische verwondering te creëren.

Hoewel de onderwerpen herkenbaar zijn, heeft Scherers werk altijd een diepe interesse gehad in de gruwelen en humor van de hedendaagse beroemdheidscultuur, waarvan de samenleving ze al heeft gereduceerd tot stereotypen. Een Frans model dat populair was aan het begin van het millennium kan bijvoorbeeld elke geïdealiseerde vorm zijn. Collectieve fantasieën worden gebruikt om persoonlijke verhalen te vertellen. Elk personage in de sculpturale compositie kan zowel dienen als het alter ego van de kunstenaar als een lege rol waar de toeschouwer vrij naar binnen kan stappen.

De werken die hier worden gepresenteerd onderzoeken hoe we met elkaar omgaan en hoe we onszelf in anderen zien, in gelijke mate in alle media. De basisblokken van naïeve figuratie en privélevensverhalen strijden tegen beroemdheid en spektakel.

Yves Scherer creëert sculpturen die angstaanjagend en transformerend zijn door deze gevarieerde invloeden - van tribale iconografie tot Meissen-porselein en hedendaagse westerse kunst - te absorberen. Door verschillende stijlen en stijlfiguren op een gemakkelijke manier te vermengen, houdt Scherer zijn werk relevant binnen de traditie van de figuratieve beeldhouwkunst. Hij gebruikt verschillende gereedschappen, van eenvoudige iPhone-apps tot ultramoderne computersoftware en productieprocessen, om zijn zeer gedetailleerde modellen te maken. Elk werk vertelt een klein liefdesverhaal en bevat een moment van emotie dat in de ruimte is bevroren, waardoor Scherers werk de versmelting van figuur en fictie toont.

De sculpturale composities van Scherer bestaan uit personages die dienen als alter ego'svoor de kunstenaar en als lege rollen waarin de toeschouwer vrij naar binnen kan stappen. Door de basisblokken van naïeve figuratie en privé-levensverhalen te combineren met beroemdheid en spektakel, onderzoekt Scherer in al zijn media hoe we met elkaar omgaan en hoe we onszelf in anderen zien.

Scherers werk vertoont een diepe interesse in de gruwelen en humor van de hedendaagse beroemdheidscultuur, waarbij collectieve fantasieën worden gebruikt om persoonlijke verhalen te vertellen. Hoewel de onderwerpen herkenbaar zijn, zijn Scherers sculpturen vaak buiten hun oorspronkelijke schaal of kleur. De natuur is hier gebogen om een breder scala aan emoties mogelijk te maken, waardoor het werk aangrijpende momenten van verwondering, vreugde en liefde kan oproepen.

Yves Scherer, geboren in 1987 in Solothurn, CH, woont en werkt nu in New York, NY, VS. Hij heeft een MA in beeldhouwkunst van The Royal College of Art, Londen, VK, en was het onderwerp van solotentoonstellingen in diverse musea en galeries in Europa en de VS, waaronder het Swiss Institute in New York en het Kunsthaus Grenchen in Zwitserland. In 2015 ontving Scherer een Swiss Art Award. De tentoonstelling van Scherers werk in Galerie Eva Presenhuber in New York is momenteel in de laatste dagen en eindigt op 5 maart.