MacKenzie Scott s genereuze donaties bekeken door Harvard

MacKenzie Scott, de ex-vrouw van de oprichter van Amazon, Jeff Bezos, heeft de wereld verrast met haar ongekende golf van genereuze donaties aan verschillende goede doelen. Haar onorthodoxe aanpak van filantropie, die vrij is van de gebruikelijke strenge eisen die vaak gepaard gaan met dergelijke giften, heeft de aandacht gekregen van onderzoekers van het Harvard University’s Kennedy School’s Center for Public Leadership and the Bridgespan Group. Zij hebben Scott'sdonaties nauwkeurig onder de loep genomen en hun inzichten gepubliceerd in een artikel dat een unieke blik werpt op haar uitgavepatroon en de implicaties daarvan voor de filantropische sector.

Sinds haar scheiding van Jeff Bezos in 2019, die haar miljarden dollars opleverde, heeft MacKenzie Scott een aanzienlijk deel van haar fortuin weggegeven. Tot nu toe heeft ze meer dan $8 miljard gedoneerd aan diverse non-profitorganisaties, variërend van raciale gelijkheidsinitiatieven tot onderwijs- en gezondheidsprogramma s. Wat haar benadering onderscheidt, is haar beslissing om organisaties snel en zonder veel voorwaarden geld te geven, waardoor ze een mate van vertrouwen en autonomie biedt die zelden wordt gezien in de wereld van liefdadigheid.

De groep experts, geleid door onderzoeker Benjamin Soskis, heeft Scott'sgeefstrategie bestudeerd en bevonden dat haar manier van doneren kan leiden tot een wijziging in de standaardpraktijken binnen het filantropisch landschap. Het team erkent dat terwijl doorsnee grote donoren zich richten op bekende en gevestigde instellingen, Scott ervoor kiest om te investeren in kleinere en vaak over het hoofd geziene groepen die zich richten op urgente sociale kwesties. Deze verschuiving kan niet alleen impact hebben op de begunstigden maar ook andere filantropen inspireren om hun strategieën te heroverwegen.

Een opmerkelijk aspect van Scott'sliefdadigheidsinspanningen is haar transparante communicatie via Medium-posts, waarbij ze regelmatig updates geeft over haar donaties. In tegenstelling tot veel van haar welgestelde leeftijdsgenoten, heeft ze geen eigen stichting opgezet en voert ze geen publieke campagnes om haar goede werken te promoten. Ze houdt zich opvallend afzijdig van de schijnwerpers, wat een atypisch pad in de wereld van miljardairsfilantropie aanduidt.

De onderzoekers merken op dat de benadering van Scott ertoe heeft geleid dat ze als een soort anti-filantroop wordt beschouwd, iemand die de conventionele wijsheid van de sector uitdaagt. Ze stellen dat haar methode potentiële voordelen biedt, zoals snellere financiering voor organisaties in nood en minder bureaucratie, maar dat het ook vragen oproept over duurzaamheid en de mogelijkheid tot verantwoording afleggen. Ondanks deze zorgen zijn velen het erover eens dat Scott'sacties de filantropische normen opschudden en kunnen leiden tot een nieuw paradigma van geven.

Het rapport gaat echter niet voorbij aan mogelijke kritiek op Scott'saanpak. Sommige critici vragen zich af of haar werkwijze van 'no strings attached' donaties duurzame veranderingen teweeg kan brengen of dat het een gebrek aan strategische focus demonstreert. Desondanks blijft Scott'scommitment om een groot deel van haar rijkdom weg te geven niettemin indrukwekkend en potentieel richtinggevend voor toekomstige filantropische praktijken.

Onderzoek wijst uit dat Scott'sdonaties de neiging hebben om te gaan naar organisaties die onder-gediend zijn en vaak moeite hebben om financiering te vinden. Deze entiteiten krijgen nu plotseling de middelen om hun operaties uit te breiden en hun missie verder te versterken. Zo hebben enkele Historically Black Colleges and Universities (HBCU s) en andere onderwijsinstellingen significante bijdragen ontvangen die essentieel zijn voor hun voortbestaan en groei.

De kenners van Harvard benadrukken dat hoewel Scott'smodel niet zonder risico'sis, het een belangrijke discussie opent over de rol van miljardairdonoren in de hedendaagse samenleving. Scott lijkt te functioneren onder het principe van vertrouwen in de organisaties die ze steunt, waarmee ze een precedent schept dat invloed kan hebben op hoe anderen hun rijkdom delen.

De daadkracht en snelheid waarmee Scott haar vermogen herverdeelt, is ongewoon in de wereld van de superrijken, waar fondsen vaak worden vastgehouden in stichtingen die slechts een fractie van hun rijkdom jaarlijks uitgeven. Dit tempo, samen met haar hands-off benadering, maakt haar tot een opvallende speler op het terrein van de filantropie.

Haar vermogensafstand doet vragen rijzen over de macht en controle die traditioneel geassocieerd worden met rijke individuen en hun filantropie. Door de keuze om controle af te staan en direct bij te dragen aan een breed scala aan organisaties, tart Scott de normen en biedt ze een alternatief voorbeeld van hoe filantropie kan worden beoefend.

Met een vermogen dat nog steeds in de miljarden loopt, blijft MacKenzie Scott een belangrijke figuur om in de gaten te houden binnen het filantropische domein. Haar toekomstige giften en de impact ervan zullen ongetwijfeld worden gevolgd met grote interesse, zowel door degenen in de non-profitsector als door andere miljardairs die mogelijk door haar voorbeeld worden geïnspireerd. De publicatie van Harvard geeft een gedetailleerde kijk op haar bijzondere benadering van liefdadigheid, en wijst ons op een mogelijke verschuiving in de normen van welwillendheid onder 'swerelds rijksten.

Filantropie is van oudsher een manier voor de rijken geweest om een deel van hun vermogen terug te geven aan de samenleving, vaak middels grote, bekende goede doelen of door het oprichten van stichtingen die hun naam dragen. Deze methoden komen met een reeks van verwachtingen, voorschriften en vaak een behoefte aan publiciteit rond de daden van de donor.

Scott'smethode van geven verbreekt met deze tradities en stelt nieuwe normen voor wat effectieve filantropie kan zijn. Door te kiezen voor snelheid en flexibiliteit boven langdurige betrokkenheid en controle, positioneert ze zich als een pionier in een landschap dat traag en vaak zelfgenoegzaam kan zijn. Ze heeft laten zien dat het mogelijk is om substantiële bedragen te doneren zonder de noodzaak voor uitgebreide infrastructuur en dat dit kan leiden tot directe en betekenisvolle veranderingen voor de begunstigde organisaties.

Een ander belangrijk punt is de rol van vrouwen in filantropie. Als een van de meest prominente vrouwelijke filantropen ter wereld, verandert Scott niet alleen het gesprek over hoe we geven, maar ook wie de gevers zijn. Vrouwen hebben historisch minder zichtbaarheid gehad in de filantropische wereld, voornamelijk gedomineerd door mannen. Scott'szichtbaarheid en invloed kunnen dienen als inspiratie voor andere vrouwen om meer betrokken te raken bij filantropische inspanningen en leiderschapsposities in te nemen binnen de sector.